Ik ben Thomas en ik wil meer bewegen. Ik fiets graag en wil dat beter kunnen. Vaak fiets ik alleen of met Bart, maar voor de discipline en gezelligheid bedacht ik me aan te sluiten bij een fietsclub. De mogelijkheden in Utrecht op zaterdagochtend om 9:30, zondagochtend om 9:30 vielen af, te vroeg voor mij. Zondagmiddag 13:00 kon ik me aansluiten bij Ledig Erf. Er zouden drie groepen zijn een snelle, een nog snellere en een langzame. Die langzame zou toch te doen moeten zijn.

Dus daar stond ik met mijn oude fiets, zondagmiddag iets voor één uur. Een van de vaste deelnemers legde me uit dat we gewoon vertrokken en dat de groep zich vanzelf splitste naar de verschillende snelheden. Om één uur vertrokken we. Voor het eerst in een grote groep fietsen, dat is toch wat anders dan alleen of met z’n tweeën. Veel voor, achter, tegen roepend reden we de stad uit. Het gas erop en ik achter de groep bungelend. Naast me reed een oudere man op een nieuwe fiets. De leeftijden van onze combinaties rijder en fiets ontliepen elkaar niet veel. Ook hij reed voor de eerste keer mee. Hij was net terug uit Italië, de Adriatische kust, het land van Pantani. Daar had hij in een fietshotel gezeten. Elke dag tochten gemaakt door de heuvels. Je kon er ook een fiets huren, van Bianchi. Nu reed hij op een Giant, van aluminium. In onze groep reden de meesten op een aluminium of carbon fiets. Verschillenden op Principia’s een paar Storoni’s, een hele grote man op een op maat gemaakte Snel en nog meer moderns. Achter de namen van de fietsers ben ik niet gekomen. Een man reed ook op een stalen fiets. Had hij zelf gebouwd tijdens een cursus in Engeland.

Ze hebben een mooie route met weinig kruisingen. We reden langs Beverweerd en ik werd al trots. Zover waren we nog niet, maar ik reed 32 km per uur gemiddeld. 32 in het uur, dat is een hoge snelheid, maar blijkbaar best vol te houden. En dat deden we tot Amerongen. Daar zouden we vast koffie drinken, dat had ik toch gelezen op de website. Lekker even bijtanken en daarna er weer tegen aan. Maar in het dorp gekomen draaiden we de dijk op, richting Wijk bij Duurstede. Gatsie de dijk, daar was ik altijd blij Bart bij me te hebben. Hij houdt rekening met me door me daar uit de wind te houden. Helaas kan ik bergop niets voor hem terug doen. De dijk is voor anderen blijkbaar het moment om nog eens extra gas te geven. En dat werd me teveel. Vijftig kilometer had ik mee kunnen rijden. Mijn maatje uit het begin was ik in de heuvels van Amerongen al kwijt geraakt, maar hier moest ook ik de club laten gaan. Nog dertig kilometer tot huis en ik stond er alleen voor. Geen idee wat een mooie en rustige route zou zijn. Waarschijnlijk de wind tegen. Gelukkig was mijn oude trouwe fiets bij me. Vol goede moed trapte ik door, maar het beste was er wel af. Niets meer boven de dertig, eerder 25.

Gelukkig was het moederdag. Dat gaf me een goed excuus om even te gaan zitten en haar te bellen. Volgend jaar maar weer naar haar toe, op de fiets. Ze kookt dan vast asperges en daarna kan ik met de trein terug. Fietsclub Ledig Erf, dat is voorlopig een brug te ver voor mij en mijn oude fiets. Of zal ik het nog eens proberen met de aluminium Principia met moderne wielen, die staat maar in de berging. Ik weet dat hij beter fietst, maar het is een kwestie van vriendschap. Mijn oude fiets en ik, wij zijn twee vrienden. Die laten elkaar niet in de steek.

Thomas en zijn oude fiets