Het Steenkolen Record. Het is niet gek als je er nog nooit van gehoord hebt. Het is een record uit een andere tijd. Toen niet alleen baanrennen en de tandem nog veel populairder waren dan tegenwoordig, maar toen er ook nog records op de openbare weg werden gereden.

Dit verhaal speelt zich af in de jaren negentig van de negentiende eeuw.
De heren Mulder, Slesker en Dickentmann waren betrokken.

Mulder en Slesker wilden het 24 uurs-tandemrecord verbreken. Dickentman hoorde dat en wilde van de gelegenheid gebruiken maken om het Safetyrecord breken (Safety verwijst naar het type fiets, de vorm zoals we deze nu kennen, anders dan bijvoorbeeld de hoge bi). Ze meldden zich hiervoor bij de ANWB, in die dagen het controlerend lichaam. De controle bestond uit comités in de aankomst- en de vertrekplaats waar tussen voortdurend heen en weer werd gereden, in dit geval Nijmegen en Maastricht.

Ongeveer halverwege bij het vallen van de avond en net weg uit Nijmegen sloeg het noodlot toe. De tandem kwam ten val en de safety klapte er boven op. De verwondingen vielen mee, maar er was wel wat schade. De reparatie kostte tijd en zo kwam het verbreken van het record in gevaar. Als een geluk bij een ongeluk viel dit voor in Mook en daar was een station. De drie heren gingen naar het station en kochten een kaartje naar Susteren. Ze zetten de fietsen in het bagagerijtuig en namen zelf plaats. Aangekomen op het station in Zuid-Limburg schrok Slesker toen hij in de stationschef Friedman herkende, zelf oud-renner, maar gelukkig was de herkenning niet wederzijds. Ook medereizigers vroegen zich af of dit de renners van de recordpoging waren, maar niemand trok aan de bel. In Maastricht werd het drietal in het donker enthousiast ontvangen. Er stond elke 100 meter een man met een lantaarn de weg te wijzen en ze werden enthousiast aangemoedigd In Maastricht werden ze gemasseerd en kregen ze melk met geklutste eieren, waarbij blijkbaar ook niet voldoende opviel hoe fris de heren waren. De treinrit was goed bevallen, dus op de terugweg in Susteren kochten ze weer treinkaartjes en reisden op deze manier naar Mook.

Terug in Nijmegen wachtte er echter een onaangename verrassing voor de drie:
“Hebben jelui de tandem niet gezien die jelui tegemoet is gereden?” werd er gevraagd. Waarop Mulder, de snode bedenker van het plan en assertiefste van de drie zei: “Waarachtig hebben we ze gezien, maar we stonden juist achter een boom een bandje te plakken en we wilden liever gezegd geen gezelschap hebben op onze verdere tocht. Daarom hebben we ze maar laten voorbijgaan.”

Op deze wijze werden de oude records van Pieterse-Jochems en Schrauwe verbroken. Schrauwe hoorde de geruchten en ging op onderzoek uit. In de Kampioen verscheen daarop het verslag met als boventitel Een verdacht record. Omdat de treinen in die dagen nog op steenkool reden, heette het record vanaf die dag het steenkolenrecord.

Het verhaal van de tandem Pieterse-Jochems is niet minder heroïsch. Het tweetal reed op 9 oktober 1894 zijn 42 uursrecord op de tandem van 482 km in regen en mist. Ze vielen twee keer doordat ze in grindhopen reden. Voor zover bekend pleegden ze echter geen fraude en dat maakt hun verhaal toch minder interessant.

We berichtten eerder over een 65-jarige pensionado uit de Limburgse steenkolenmijnen die de Tour de France reed.

Voor dit artikel is gebruik gemaakt van:
Wielerwedstrijd per trein, De Sumatra Post, 25 mei 1932
Een 24-uurrit, De Kampioen, 19 oktober 1894
Limburgsche brieven, De Kampioen, 26 oktober 1894